W tym roku mija 99 rocznica Powstania Orląt Lwowskich, w którym w walkach z Ukraińcami, zginęło ponad czterysta osób, w tym prawie dwustu uczniów i studentów. W trzytygodniowych walkach powstańczych, pod dowództwem kapitana Czesława Mączyńskiego, uczestniczyło ponad sześć tysięcy Polaków. Prawie połowę powstańców stanowiła młodzież, a najmłodszy uczestnik walk miał 9 lat. Cztery lata starszy Antoni Petrykiewicz, który zmarł 28 XII 1918 roku wskutek odniesionych ran, został pośmiertnie odznaczony przez marszałka Józefa Piłsudskiego srebrnym krzyżem orderu Virtuti Militari. Ciała poległych złożono w 1922 roku na Cmentarzu Orląt Lwowskich. Nekropolia ta zniszczona w latach siedemdziesiątych przez władze radzieckie, została przez Polskę odbudowana i uroczyście otwarta w 2005 roku.
Konflikt ukraińsko-polski narastał od końca XIX w., przy czym zaczął przybierać mocniej na sile przy końcu I wojny światowej wskutek ukraińskich dążeń niepodległościowych. Odpowiednia dla Ukraińców sytuacja do przejęcia Lwowa nadarzyła się w 1918 r., kiedy to następował kres istnienia państwa austro-węgierskiego. 1 listopada nad ranem, Ukraiński Komitet Wojskowy dokonał zbrojnego zamachu przy użyciu pułków żołnierzy armii austro-węgierskiej pochodzenia ukraińskiego i opanował najważniejsze obiekty w mieście. Dowódcą obrony zamieszkiwanego w większości przez Polaków miasta, został kpt. Czesław Mączyński. Po pierwszym szoku, poczęła zgłaszać się do polskich punktów werbunkowych przede wszystkim młodzież. Pomyślnym zbiegiem okoliczności, w dniu 31 X, odbywał się ogólnoakademicki zjazd młodzieży polskiej. Oni to nazajutrz 1 XI podjęli uchwałę o przyłączeniu się do walki o miasto i wezwali do tego innych. Apel zyskał szeroki odzew, gdyż do szeregów walczących poczęła napływać młodzież pochodząca z różnych warstw społecznych: studencka, szkolna, rzemieślnicza, robotnicza, wiejska oraz grupa dziewcząt. Ten liczny i ofiarny w walkach udział młodzieży w obronie Lwowa przeszedł do historii, a młodych uczestników określa się powszechnie mianem Orląt Lwowskich. 20 listopada w godzinach południowych, z pomocą walczącym przyszły oddziały pod dowództwem ppłk. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, który przejął komendę nad połączonymi wojskami.Dwa dni później do centrum miasta wkroczyły patrole i plutony por. Romana Abrahama, a on sam wraz z chor. Józefem Mazanowskim zmienił powiewającą na ratuszu flagę z ukraińskiej na polską. Zdobycie Lwowa nie kończyło jeszcze wojny, której kres przyniósł dopiero 1919 rok. Oblężenie Lwowa trwało aż do wiosny 1919 roku, gdy siły ukraińskie wycofały się po przybyciu polskiej armii generała Hallera.
Artykuł za:
https://kresy.pl/kresopedia/obrona-lwowa-1-22-xi-1918-i-orleta-lwowskie/