Komitet Pamięci Rotmistrza Witolda Pileckiego

Podczas konferencji „Polskie doświadczenie podczas II Wojny Światowej”, zorganizowanej w siedzibie Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku przez Kluby „Gazety Polskiej” w Wejherowie i Filadelfii, dyrektor tej placówki, Karol Nawrocki, zapowiedział budowę pomnika Rotmistrza Pileckiego przed Muzeum IIWŚ – „Zrobię wszystko, aby przed Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku stanął pomnik rtm. Pileckiego”.

Jak podkreślił Dyrektor Nawrocki „będzie to pomnik, symbolizujący męża, ojca, żołnierza, działacza społecznego, artystę, wyjątkowego człowieka. Bohatera, który zadrwił z nazistowskich Niemiec, stając się ochotnikiem do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, wiernego polskiego żołnierza, którego nie złamali Sowieci po 1945 roku.”

Więcej na: wpolityce.pl

33 lata temu, funkcjonariusze IV Departamentu MSW: Grzegorz Piotrowski, Waldemar Chmielewski i Leszek Pękala zamordowali ks. Jerzego Popiełuszkę, duszpasterza ludzi pracy, kapelana Solidarności. Wszyscy skazani w procesie morderców księdza wyszli z więzienia przed upływem całej kary.kapelana „Solidarności” Jerzego Popiełuszkę. Do dziś nie wiadomo, czy za mordercami i ich bezpośrednim przełożonym z IV Departamentu MSW stali wyżej usytuowani mocodawcy.

Ks. Jerzy urodził się 14 września 1947 r. we wsi Okopy k. Suchowoli na Białostocczyźnie w ubogiej katolickiej rodzinie. Jak wielokrotnie podkreślał, to m.in. dzięki religijnemu wychowaniu, które otrzymał od rodziców, zdecydował się zostać księdzem.
28 maja 1972 r. w katedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski. Po święceniach został skierowany jako wikariusz na swą pierwszą placówkę duszpasterską w Ząbkach k. Warszawy. Po powstaniu Solidarności ks. Popiełuszko stał się jej duchowym przywódcą, warszawscy hutnicy określili go swoim kapelanem, był duszpasterzem krajowym ludzi pracy, a także służby zdrowia. Ks. Popiełuszko główny wysiłek włożył w przygotowanie i prowadzenie w kościele św. Stanisława Kostki mszy w intencji ojczyzny i tych, którzy za nią cierpią. Przybywały na nie delegacje Solidarności z całego kraju, uczestniczyli w nich intelektualiści, aktorzy oraz młodzież. Przez przyjaciół ks. Popiełuszko określany był „małym papieżem”. W kazaniach nawoływał, by „zło dobrem zwyciężać” (wezwanie św. Pawła z Listu do Rzymian: Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj).

Czytaj oryginalny artykuł na: http://www.stefczyk.info/publicystyka/historia/zlo-dobrem-zwyciezaj-33-lata-temu-zamordowano-ksiedza-jerzego-popieluszke,21455377592#ixzz4vxyZiZk5

Z okazji 74 rocznicy Operacji „Neon 1”, w ramach „Riposty” na placówkę „Garnek” 103, na łąkach za miejscowością Łosinno, odbył się piknik patriotyczny i widowisko historyczne „Zrzut Cichociemnych – ZAPORA”. Wydarzenie zostało zorganizowane z inicjatywy Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Warszawa – Wschód, mieszkańców Łosinna we współpracy z Ministerstwem Obrony Narodowej i Jednostką Wojskową GROM. Oprócz okolicznościowych wystąpień, odbyła się rekonstrukcja historyczna przygotowań, odbioru oraz inscenizacja  zrzutu cichociemnych (m.in. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”). Współczesną wersję zrzutu zaprezentował GROM.  Uczestnicy wydarzenia wspólnie pomodlili się za „Cichociemnych” oraz złożyli kwiaty przy pomniku w Łosinnie i w rejonie zrzutowiska. Uroczystościom towarzyszył również koncert zespołu Contra Mundum.

Miejsce zrzutu „cichociemnych” w okolicy Łosinna jest niezwykłe, odebrano tam trzy zrzuty. We wrześniu 1943 roku w Łosinnie lądował m.in. słynny „Zapora” – Hieronim Dekutowski. Dowódcą placówki w Pniewie, która w 1943 roku odebrała zrzut Cichociemnych i sprzętu dla AK był ppor. Jan Widlicki a zrzut ubezpieczał kapitan Zygmunt Godleś ps. „Dębski”.

19 września 1940 roku, podczas łapanki na Żoliborzu, Witold Pilecki pod nazwiskiem Tomasza Serafińskiego dostał się do Auschwitz jako więzień nr 4859. Do obozu poszedł ochotniczo, żeby tam zorganizować konspirację wojskową i zdobyć wiarygodne dane o zbrodniach popełnianych przez Niemców.

W czasie pobytu w Auschwitz trzykrotnie poważnie zachorował, ale pod opieką dr Jana Deringa, żołnierza TAP powrócił do sił. Obozowe przeżycia nie tylko nie załamały Pileckiego psychicznie, ale dodatkowo mobilizowały do walki i do działania. Pierwsza grupa konspiracyjna, którą zawiązał wśród więźniów przywiezionych z Warszawy nosiła nazwę Tajnej Organizacji Wojskowej; tworzyły ją tzw. piątki. W miarę włączania kolejnych grup organizacji zmieniono nazwę na Związek Organizacji Wojskowych, który swoich żołnierzy miał we wszystkich komandach obozu oświęcimskiego. Nieco później, równolegle do konspiracyjnej działalności „Tomasza Serafińskiego” tę pracę zaczęły rozwijać inne organizacje wojskowe i polityczne z ZWZ-AK na czele.

Następnym celem, jaki Pilecki postawił przed sobą było połączenie grup konspiracyjnych w Auschwitz i przygotowanie do powstania. Oprócz porozumienia i zjednoczenia organizacji wojskowych, Witoldowi Pileckiemu, po wielu rozmowach i przekonywaniu udało się doprowadzić do swoistego porozumienia politycznego między poszczególnymi partiami i nurtami politycznymi. Wyrazem tego porozumienia była wigilia zorganizowana w 1941 r., na której spotkali się przedstawiciele różnych ugrupowań ze Stanisławem Dubois i Janem Mosdorfem na czele.

Witold Pilecki wespół z towarzyszami opracowywał szczegółowe przygotowania do akcji militarnej w różnych sytuacjach. Ważnym polem działania Pileckiego w obozie było przekazywanie meldunków do Komendy Głównej ZWZ-AK w Warszawie. Początkowo przekazywał je za pośrednictwem zwalnianych więźniów-członków ZOW. Później, gdy Niemcy znieśli zbiorową odpowiedzialność za ucieczki, sam Związek Organizacji Wojskowych zaczął je organizować i przekazywać ważne informacje. Pierwsza ucieczka miała miejsce w maju 1942 r.

Wiosną 1943 r. rozpoczęły się aresztowania wśród najbliższych współpracowników „Tomasza Serafińskiego”. Gestapo miało coraz więcej danych o obozowej konspiracji. Władze Auschwitz zdecydowały się na przerzucenie „starych” polskich aresztantów do obozów na teren III Rzeszy. Gdy udało się uzyskać potwierdzenie tych decyzji, Witold Pilecki podjął plan ucieczki z Auschwitz. Wraz z dwoma więźniami: Janem Redzejem i Edwardem Ciesielskim dokonał tego w czasie świąt wielkanocnych z 26 na 27 kwietnia 1943 r. Chciał osobiście w Komendzie Głównej AK przedstawić sytuację w KL Auschwitz i uzyskać zgodę na akcję zbrojną i wyzwolenie więźniów.

http://pilecki.ipn.gov.pl/rp/biogram/7081,dok.html?poz=3

„To miejsce we wspomnieniach moich nazwałbym momentem, w którym kończyłem ze wszystkim, co było dotychczas na ziemi i zacząłem coś, co było chyba gdzieś poza nią.”

17 września 1939 roku, o świcie rozpoczął się sowiecki atak na Polskę. Łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na teren Rzeczypospolitej Polskiej, realizując ustalenia zawarte w tajnym protokole paktu Ribbentrop-Mołotow. Konsekwencją sojuszu dwóch totalitaryzmów był rozbiór osamotnionej Polski.

17 września 1939 roku Armia Czerwona, bez wcześniejszego wypowiedzenia wojny, wkroczyła na teren II Rzeczpospolitej. Napaść na Polskę była częścią tajnego paktu Ribbentrop-Mołotow, który przed wybuchem II wojny światowej zawarły Niemcy i Rosja.

Po dokonaniu przez ZSRR napaści na Polskę aresztowano ponad 200 tys. Polaków – oficerów, policjantów, ziemian i prawników. Obywateli II Rzeczpospolitej zmuszono do przyjęcia obywatelstwa radzieckiego. Masowe wywózki na Syberię objęły około 1 mln 350 tys. Polaków; około 22,5 tys. oficerów i policjantów zostało uśmierconych w Katyniu, Charkowie i Twerze.

http://ipn.gov.pl

Uroczystości upamiętniające ofiary sowieckiej agresji, rozpoczną się o godz. 13.00 mszą św. na Placu Apelowym Muzeum Katyńskiego – Oddziału Martyrologicznego Muzeum Wojska Polskiego, mieszczącego się w warszawskiej Cytadeli. Po mszy – ceremonia złożenia kwiatów w Epitafium Katyńskim, a następnie spotkanie Rodzin Katyńskich z ministrem obrony narodowej Antonim Macierewiczem.

Instytut Pamięci Narodowej, studio kreatywne Fish Ladder / Platige Image i firma Juice przedstawili 15 września „Niezwyciężonych” – animowany film pokazujący walkę Polaków o wolność od pierwszego dnia II wojny światowej aż do upadku komunizmu w Europie w 1989 roku. Narratorem angielskiej wersji filmu jest brytyjski aktor Sean Bean, a polskiej – Mirosław Zbrojewicz.

www.theunconquered-movie.com
http://www.niezwyciezeni.ipn.gov.pl/
www.niezwyciezeni-film.pl

26 sierpnia 1939 roku Rotmistrz Witold Pilecki otrzymał tajną informację o rozpoczęciu tzw. cichej mobilizacji, kiedy to do Sukurcz przyjechał goniec z rozkazem od Majora Gawryłkiewicza.

Utworzony w lidzkim powiecie, jeszcze w 1932 roku, przez Rotmistrza Pileckiego Szwadron Konnego Przysposobienia Wojskowego „Krakus”, pod jego dowództwem, w ramach 19 Dywizji Piechoty gen. bryg. Józefa Kwaciszewskiego, został skierowany w okolice Piotrkowa Trybunalskiego do osłony szosy Piotrków – Tomaszów Mazowiecki. W nocy z 5 na 6 września niemiecki XVI Korpus pancerny rozbił polską dywizję, więc rozproszeni żołnierze, wśród których był także Pilecki, po przejściu Wisły włączyli się w szeregi odtwarzanej 41 Dywizji Piechoty Rezerwy. Komendantem kawalerii dywizyjnej mianowano mjr. Jana Włodarkiewicza, a jego zastępcą został ppor. Witold Pilecki. Walcząc z Niemcami, żołnierze 41 D.P. Rezerwy, kierowali się na południowy wschód w celu utworzenia przedmościa rumuńskiego. Po agresji ZSRR 17 września, dowództwo polskie chciało umożliwić przejście jak największej ilości żołnierzy na Węgry i do Rumunii, stąd w dalszym ciągu kierowano się na południe. 22 września dywizja została rozbita, żołnierze zaś otrzymali rozkaz złożenia broni. Żołnierze w większości nie skapitulowali. Część z nich uciekła na Węgry i podjęła dalszą walkę u boku sojuszniczej Francji. Inni, wśród których był Witold Pilecki, wrócili do kraju, by prowadzić podziemną walkę z okupantem.

Kolejna rocznica zwycięskiej Bitwy Warszawskiej, jednej z tych batalii, które decydująco wpłynęły na losy całej Europy, a może i cywilizacji zachodniej. Polacy obronili wówczas Stary Kontynent przed najazdem bolszewickim. Bitwa Warszawska była przełomem w trwającej od listopada 1918 do października 1920 roku wojnie polsko-bolszewickiej – wielkim militarnym triumfie odrodzonej Rzeczypospolitej, została uznana za 18 przełomową bitwę w historii świata.